Dzień Pozytywnego Myślenia

Dzień Pozytywnego Myślenia

(2 lutego)

Wymyśliła go amerykańska psycholog Kirsten Harrell, która zajmuje się badaniem wpływu optymistycznego podejścia do życia na zdrowie i proces leczenia. Optymiści żyją dłużej – taką mądrość słyszeliśmy zapewne niejednokrotnie.

Czym zatem jest optymizm?

Jest to skłonność do dostrzegania we wszystkim pozytywnych stron. Optymiści wierzą, że wydarzenia będą układać się pomyślnie, zgodnie z ich oczekiwaniami. Oczywiście czasem dostrzegają trudności, ale nie koncentrują się na nich, nie widzą ich jako zagrożeń, bo ufają, że są w stanie pokonać przeszkody. Optymiści lepiej radzą sobie w życiu, mniej się stresują, czują się szczęśliwi, są pogodni, często się uśmiechają. Lubią dzielić się z innymi radosnymi chwilami.

Na czym polega różnica między optymistycznym
a pesymistycznym podejściem do życia?

Wyobraźcie sobie następującą sytuację: znajomy nie odbiera od was telefonu. Optymista będzie przekonany, że znajomy po prostu jest zajęty i nie może teraz rozmawiać, ale z pewnością oddzwoni. Pesymista będzie interpretował tę sytuację zupełnie inaczej: zawiedziony i rozgoryczony pomyśli, że znajomy nie chce z nim rozmawiać, bo już go nie lubi. Zawładną nim zatem negatywne emocje, przede wszystkim smutek.

Czy optymizmu można się nauczyć?

Z pewnością warto próbować, gdyż, jak widać, pozytywne myślenie
bardzo pomaga w życiu.

Kim jest pesymista?

Pesymizm, podobnie jak optymizm, jest postawą wobec świata, która swoje korzenie ma w dzieciństwie i modelu wychowania. Przy czym wpływ na pesymizm, mogą mieć także różne, traumatyczne wydarzenia z przeszłości. Główną cechą charakteryzującą pesymistów jest dostrzeganie wyłącznie ujemnych stron rzeczywistości i czekanie na nieuchronną katastrofę. Wiąże się to nierozerwalnie z nieustannym poczuciem lęku, niepewnością w relacjach interpersonalnych, a także brakiem wiary we własne możliwości.

Cechy charakteryzujące pesymistę:

Bierność.
Skłonność do izolacji.
Niepewność w relacjach interpersonalnych.
Brak wiary we własne możliwości (niska samoocena).
Brak asertywności.
Tworzenie czarnych scenariuszy.
Podwyższony poziom lęku.

Amerykański pisarz Jamesa Brancha Cabella powiedział:

Optymista twierdzi, że żyjemy w najlepszym z możliwych światów,
a pesymista obawia się, że jest to prawda.

Co zrobię, aby zmienić podejście do świata i poprawić sobie samopoczycie?

1. Nie przejmuję się rzeczami, na które nie mam wpływu.

2. Pielęgnuję bliskie relacje, na których mi zależy.

3. Poznaję siebie coraz lepiej i rozwijam swoje mocne strony.

4. Zajmuję się swoimi emocjami i biorę odpowiedzialność.

Takie podejście wpływa na samoakceptację i czucie się ze sobą dobrze. To z kolei bezpośrednio przekłada się na poczucie szczęścia, spokoju i satysfakcji.

5. Troszczę się o swoje zdrowie

Podsumowanie

Na pewno warto być optymistą i zarażać tą postawą innych. Choć doskonale zdajemy sobie sprawę, że życie człowieka rozpoczyna się w momencie narodzin i kończy śmiercią, a czas płynie nieubłaganie i przed przemijaniem nie można uciec, to powinniśmy cieszyć się każdą chwilą, czerpać z życia jak najwięcej i tą postawą zarażać innych.

Gdy wszyscy się do siebie uśmiechają, od razu robi się przyjemniej! Optymizm ma też duże znaczenie dla naszego zdrowia, dzięki niemu rzadziej zapadamy na różne choroby, mamy lepsze samopoczucie i po prostu więcej ochoty do życia. Warto zapamiętać słowa Oskara Wilde'a: Gdy człowiek jest szczęśliwy, żyje w harmonii z samym sobą i swoim otoczeniem.